خرید درمانی

 من مخالف فروش آنلاین نیستم. فقط مخالف منسوخ شدن فروشگاه های حضوری ام. باید بازار باشه، باید ویترین لمس بشه.

توی فروش یه مبحثی داریم با عنوان (retail therapy)

یعنی خرید درمانی. فروش و خرید کاملا مبحث روانشناسی داره.

خرید کردن حس خوبی میده. حال آدمو خوب میکنه. فروش و بازاریابی هم حس خوبی میده. دیدی وقتی یکیو متقاعد میکنی حس خوبی بهت دست میده؟ یا مثلا یه کاری میکنی که نفعش هم به خودت میرسه هم به مخاطبت، حس خیلی خوبی پیدا میکنی؟ فروش هم مثل خرید حس خوبی میده پس. حتی اون ویندو_شاپینگ یا به اصطلاح گشت زدن پشت ویترین مغازه های لاکچری هم کیف میده. دیدین یه سری از مغازه دارا همش ناله میکنن، غر میزنن میگن فلانی مشتری نبود؟ شنیدین میگن یه سریا میان همین جوری میچرخن مشتری نیستن؟ اینا مشتری نیستن، درست! اما بعدا مشتری میشن. اینا اومدن همین جوری گشت بزنن، درسته! اومدن حالشون خوب بشه. اینارو ابدا نادیده نگیرین. اینارو بیشتر بچسبین. چون اونایی که اومدن خرید که قصدشون واقعا خریده. اما اینا رفتار خوب شمارو یادشون میمونه، کالاهارو هم یادشون میمونه. میان خرید. فروش به هر مدل و هر صورتش نباید منسوخ بشه و چه بهتر که حضوری، تلفنی و آنلاین باشه. 

و اما درمورد دیجی کالا، من ابدا کینه و دشمنی ندارم باهاش. خصومت شخصی-عمومی دارم.

یه مثال ساده میزنم. قیمت (اصلی) یه کالا با مالیات و همه چیزش ٢٠ هزارتومانه. 

دیجی میاد قیمت رو ٤٠ هزارتومان میزنه. 

واسطه حضوری هم ٣٠ میزنه. 

درصورتی که قیمت اصلی ٢٠ تومانه. یه جورایی منظورم اینه که بازارو گرفته دستش و همه خوشحالن که داره خدمات میده در صورتی که داره پولشو میگیره. 

جشنواره هم بهانه ست. تمام اقلام توی جشنواره ها به تعداد یکی دوتاست که ته انبار مونده. 

من فقط مشکلم اینه که تا حد زیادی تو افزایش قیمت های بازار دست داره. 

دیدی میری خرید کنی، فروشنده ها میگن دیجی فلان قیمت گذاشته؟؟؟ ‍♀️